Het Rommersum is voor mij de realisatie van een droom, besef ik nu, maar eigenlijk was de droom nooit echt helder. Paarden zijn altijd in mijn leven geweest. Ik groeide op “op de buiten”, had een fijne jeugd en was een druk kind. Mijn tijd spendeerde ik in de chiro, op straat met de buurtkinderen of met de paarden. Op de leeftijd van 14 jaar begon ik me te ergeren over al het gedoe rond liefjes en dat beterde niet met het ouder worden. Het interesseerde me hoegenaamd niet. Ik vermoed dat ik toen al besefte dat ik geen vaste partner wilde. Vriendschap daarentegen droeg ik hoog in de vaandel. Ik begon te rebelleren en werd opstandig.
Echt zijn
Uit mijn jeugdherinneringen neem ik het belang van authenticiteit mee. Ik heb een hekel aan mensen met twee gezichten: een echt en een fake. Alleen zijn is voor mij een bewuste keuze. Ik voel me niet alleen en denk dat veel mensen eenzaam zijn in een slechte relatie. Heel eerlijk, ik heb me nooit in mijn leven echt alleen gevoeld, wel heb ik altijd veel menselijk contact nodig gehad. Gelukkig heb ik een grote familie die heel erg aan elkaar hangt (en ik durf wel stellen dat ik deel ben van de lijm die de familie samenhoudt). Ook in de paardenwereld vond ik een grote familie. Alle zondagen was ik wel ergens te vinden op een wedstrijd (zelf als ruiter, om te helpen of gewoon als toeschouwer). Enkele van mijn paarden zijn ver geraakt in de competitiewereld en ik volgde hen samen met hun respectievelijke ruiters met heel veel liefde en toewijding. Alle paarden die de officiële achternaam “van ’t Rommersum” dragen, dat zijn mijn kinderen !
Maar toch knaagde er iets, ergens diep in mijn onbewustzijn, en dat begon toen ik 42 jaar was. Ik ging vanbinnen in een sluimertoestand, er kwam een mist op. Vermits ik niet wist waar zoeken naar antwoorden, zette ik mijn oogkleppen op en ging, zonder dat anderen het merkten, verder naar een diep dal. Toen ik 46 was, brak corona uit, mijn twee grote families vielen weg, de sociale omgang verdween en ik ging over op automatische piloot. Ik was helemaal vastgelopen maar mijn depressie had niets met corona te maken, besefte ik later, maar alles met het leven van mijn Waarheid. Ik verzorgde mijn paarden nog, dat heeft me staande gehouden. Wat me ook bezighield, was mijn latente verzamelzucht. Ik had het financieel niet breed en dus hield ik alles bij, echt alles. Het hield me bezig, het hield me aan de draai. Je kon op sommige plaatsen in mijn huis nog amper lopen, alles lag vol.
De rups ontpopt zich tot een vlinder
Tijdens corona is mijn levensvisie stilaan veranderd. Waar ik vroeger geloofde in de ruitersport als de enige waarheid, leerde ik over natural horsemanship, over een respectvolle omgang met de dieren, over hoe mooi het is om paarden vrij te laten zodat ze kunnen leven volgens hun natuur. En dat was precies wat ik ook miste: leven volgens mijn waarheid. Wat toen volgde was een langzame transformatie, waarbij de 🦋 mijn symbool werd. Ik verloor 18 kilo, zette mijn mannelijk uiterlijk opzij en ontwikkelde de moed om de vrouw te tonen die ik echt ben, om te zeggen wat ik echt denk en om te doen wat ik echt wil.
Mijn leven is erg veranderd: Ik ben dagelijks hard aan het werk in het Hof van ’t Rommersum en dat doe ik op basis van mijn nieuwe visie. Zo’n organisatie mee leiden vraagt heel andere inzichten en ik leer elke dag bij. Het geeft ontzettend veel voldoening en mijn nieuwsgierige geest wordt flink gevoed. Ik heb mijn donkere, snokvolle huis verbouwd tot een mooie plaats vol licht en ruimte. Ik kan er eindelijk ademen en vind er innerlijke rust. Gedaan met de behoefte om alsmaar te hamsteren. Ik heb absoluut geen luxe, integendeel, maar ik ben er zo gelukkig.
Vlinder symbool van het Rommersum
Ik ben gaan lezen (er is zoveel interessante lectuur!) en nadenken over de grotere vragen. We bouwden verder aan ons mooie Rommersum, “a place of healing” voor mens en dier. Met heel veel liefde en absoluut geen budget kan je toch een paradijs creeëren, dat besef ik nu… en het is mijn weg geweest. Ik ga nog wandelen met de paarden en geniet van elk moment. De wedstrijdwereld heb ik vaarwel gezegd. De drukte en het moeten presteren, dat hoeft voor mij niet meer. Maar ik ben nog steeds trots als één van mijn verkochte “paardenkinderen” goede prestaties neerzet. Vorig jaar stapte ik Santiago de Compostella en mijn traject gaat nog steeds verder. Wie me kent zal dit beamen, want het overkwam mij in levende lijve: In ieder van ons zit een vlinder en er is niets mooiers dan die vlinder te laten ontpoppen uit de rups. Dat is voor mij zingeving en daarom trekken we in het Rommersum ook precies die mensen aan die klaar zijn om omhoog te fladderen, recht de blauwe lucht in, de zon tegemoet.
Els
Als organisatie actief rond bewustwording en persoonlijke groei biedt Horse Act events, coaching en workshops aan. Alle activiteiten gaan door in het Hof van 't Rommersum en leunen aan bij diezelfde filosofie van "Ontwaken tussen de paarden."
